هستی نیاز دیده نمناک کرده ام

تا شمع سان جبین زعرق پاک کرده ام

راهم به کوچهٔ دگر است از رم نفس

زبن موج می سراغ رگ تاک کرده ام

تیغی به جادهٔ دم الفت نمی رسد

سیر هزار راه خطرناک کرده ام

دل از نفس نمی گسلد ربط آرزو

این رشته را خیال چه فتراک کرده ام

طاقت به دوش کس ننهد بار احتیاج

وامانده ام که تکیه بر افلاک کرده ام

از ضعف پیریی که سرانجام زندگی ست

دندان غلط به ریشهٔ مسواک کرده ام

پر بیدماغ فطرتم از سجده ام مپرس

سر بود گوهری که کنون خاک کرده ام

گرد شکستم از چه نخندد به روی کار

مزدوری قلمرو ادراک کرده ام

بیدل حنایی از چه نگردد بیاض چشم

خطها به خون نوشته ام و پاک کرده ام